Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Του "ΟΧΙ"...



Όχι, δεν μπορώ να κλείσω αυτό το blog, έτσι!
Αφού μου είπε...πλαγίως: "ΟΧΙ", θα κλείσω μ' αυτό.

Πέρασε μια δεκαετία σπουδών, δεν ξέρω παιδάκι μου πόσα πτυχία θα μου ζητήσεις ακόμα, για μένα πάντως το καλύτερο πτυχίο ήταν αυτό που πήρα προφορικά απ' τον δάσκαλό σου (της Φωνητικής), πριν κάποια χρόνια στον Πειραιά.

Παρακολούθησα ένα μάθημά σου, τότε, ο δάσκαλος σου ζήτησε να μου τραγουδήσεις "την Αριστοτέλους", εκείνος σε συνόδευσε στο πιάνο, εγώ συγκινήθηκα πολύ, ανατρίχιασα, έκλαιγα, δεν πίστευα πως αυτή η φωνή έβγαινε απ' του παιδιού μου το λαρύγγι, κι όταν το τραγούδι τελείωσε, ο δάσκαλος μου έδωσε και το πτυχίο:

"Συγχαρητήρια για το παιδί σου! Θα πάει πολύ ψηλά, γιατί ξέρει να λέει πολλά ΟΧΙ!"

Δεν με νοιάζει το "ψηλά", παιδί μου, (εύκολα πέφτεις από κει), απλά, σε θέλω γερή κι ευτυχισμένη και να πατάς πάντα γερά στα δικά σου πόδια, έχοντας κάνει και τις σωστές επιλογές του "Ναι" ή του "Όχι!"
Οπότε, χαλάλι σου και για το δικό μου "ΟΧΙ!"